همایون خشندیش: وقتی صحبت از صنعت موسیقی می شود منظور تمام فعالیت هایی است که منجر به تولید یک اثر موسیقیایی می شود؛ از پرورش نوازنده، خواننده، اهنگساز گرفته تا کمپانی ها، استودیوها، تهیه کنندگان، مهندسین صدا، پخش کنندگان و بازاریابان و غیره که در نهایت آلبوم یا یک اثر موسیقی را به دست مصرف کننده می رسانند.حتی رسانه ها نیز در صنعت موسیقی نقش موثر و مهمی دارند از جمله ماهواره ها، رادیوها، تلویزیون، مطبوعات و .
اگر خوب به این صنعت دقت کنیم متوجه می شویم از همان مرحله اول که پرورش موسیقیدان های قابل است، چرخ های صنعت موسیقی کشور بی رمق بودند. نه اینکه موسیقیدان های قابلی تربیت نشده بلکه صنعت موسیقی امکان استعدادیابی، دست کم برای بازار خود را نیز انجام نداده. کمتر کسی هست که نداند برای اینکه یک موسیقیدان پرورش پیدا کند چه هزینه های سنگینی را باید متحمل شود از داشتن یک ساز حرفه ای و خوب گرفته تا فراگرفتن تمام مباحث موسیقی، هزینه هایی است که شاید هر قشری از جامعه توان انجام آن را نداشته باشند.با شرایطی که در حال حاضر وجود دارد اکثرا از طبقه بالای جامعه اقدام به فراگیری موسیقی می کنند که ااما تمام استعدادهای خوب و حتی درآمدزا از این طبقه نیست.
فرض که کسی از طبقه متوسط با هزار سختی وارد کارزار موسیقی شد اما این حضور تا به درآمدن رسیدن احتمالی و سختی های بسیار زیاد مسئله، خود باعث حذف او می شود.در حقیقت در اینجا فقدان کمپانی هایی که چنین سرمایه گذاری هایی را انجام دهند وجود دارد. با چنین شرایطی در واقع ما هنوز با شرایط دوران کلاسیک و باروک اروپا با موسیقی برخورد کردیم. موسیقی برای طبقه اشراف بود و هیچ وقت قشرهای دیگر توان حضور در موسیقی را نداشتند.
در قسمت های دیگر مثلا استودیوها هم باز چرخ صنعت موسیقی لنگ لنگ می زند. مهندسین صدایی که هرگز وجود نداشتند و اغلب به صورت تجربی و نیم بند بودند. تهیه کنندگان حرفه ای هم در موسیقی وجود ندارند. تهیه کنندگانی مانند سینما که شغل آنها تهیه کنندگی در موسیقی باشد نه حمایت تبلیغاتی کارخانجات صنعتی و تولیدی یا سپورمارکت های محلی.
البته باید اذعان داشت کلا چرخ صنعت هنر در ایران چندان نمی چرخد حالا موسیقی که مسائل خاص خودش را هم داشته بنابراین قطعا این چرخ یا قرار نبوده بچرخد یا اساسا صنعتی برای آن در نظر گرفته نشده است.اما برای اینکه شروعی در چرخیدن این صنعت داشته باشیم ابتدا باید موسیقی را وارد طبقه متوسط جامعه کنیم. یعنی تمام افراد طبقه متوسط توانایی فعالیت در موسیقی را داشته باشند.قطعا خرید یک ساز پیانو یا سازهای بادی برنجی و . از توان طبقه متوسط در شرایط فعلی خارج است. از آن گذشته طبقه متوسط توان هزینه های سنگین اموزش حرفه ای و آکادمیک موسیقی را ندارد.شاید تعرفه های سنگین و صد درصدی واردات سازها هم یکی از دلایل باشد.
به هر ترتیب اگر صنعت موسیقی می خواهیم باید ابتدا موسیقی را به میان مردم بیاوریم.اینکه موسیقی به عنوان یک کالای لوکس در جامعه باشد هیچ وقت به میان مردم طبقه متوسط نخواهد آمد.
منتشر شده در تاریخ 3 بهمن 1395 در رومه بهار